Psychoterapia jest uznawana za metodę pomocy, leczenia, opieki nad duszą/umysłem w szerokim zakresie trudności. Może być też traktowana jako sposób rozwoju osobistego i poszerzenia własnej świadomości, na który decydujemy się na pewnym etapie życia z miejsca czułej troski o siebie. Z miejsca zaciekawienia sobą i gotowości zaopiekowania się "prawdziwym ja" bez wpojonych przekonań na swój temat czy krytycznego widzenia siebie. Też bez niszczącego przymusu bycia najdoskonalszą wersją samego siebie. Właśnie tę gotowość do poznania swojego wewnętrznego świata uważnie wspieram w profesjonalnej relacji terapeutycznej, uznając ją za najskuteczniejszy model pracy nad sobą. Inspiruje mnie tu głównie podejście humanistyczne w psychoterapii i myśl jego twórcy, Carla Rogersa:

​

Jeżeli potrafię stworzyć relację, która charakteryzuje się: autentycznością i „przejrzystością”, w której pozostaję w zgodzie ze swoimi uczuciami; ciepłą akceptacją i docenieniem drugiego człowieka jako odrębnej jednostki; zdolnością wrażliwego postrzegania jego świata i jego samego tak, jak on postrzega swój świat i siebie, to w takiej relacji ów drugi człowiek: zrozumie i doświadczy tych aspektów siebie, które wypierał; stanie się bardziej zintegrowany i zdolniejszy do efektywniejszego działania; stanie się bardziej podobny do osoby, którą pragnie być; będzie lepiej sobą kierował i będzie pewniejszy siebie; stanie się w większym stopniu osobą – kimś niepowtarzalnym; i w większym stopniu będzie wyrażał siebie; będzie odnosił się do innych z większym zrozumieniem i akceptacją; będzie lepiej sobie radził z problemami życiowymi.

​​​

W bliższym poznaniu siebie fascynuje mnie również psychoterapia egzystencjalna, analityczna psychologia jungowska, ponad wszystko metoda pracy z procesem a także zacytowane słowa Alberta Einsteina "Wszystko powinno być tak proste, jak to tylko możliwe, ale nie prostsze" - kiedy staram się uchwycić esencję problemu i uprościć go na tyle, by nie utracić jego istoty i znaczenia.